2023-07-27

Dag 20 t/m 25, de laatste dagen.

Terwijl ik deze laatste blog in Mexico schrijf, zit ik op het dakterras en bedenk ik me dat ik klaar ben, klaar met deze maand waar we met een intensieve voorbereidingsperiode, zo lang naar hebben uitgekeken. Nog twee nachten hier slapen, alhoewel ik nog geen nacht hier fatsoenlijk heb geslapen, vliegen we een dag eerder naar huis dan gepland. Heerlijk! Ik kan je eerlijk zeggen dat ik het zwaar heb gevonden deze maand, misschien heb ik me er gewoon op verkeken. Een maand weg van de drie belangrijkste mensen in mijn leven en dan heb ik het nog niet eens over wat je hier fysiek allemaal meemaakt. Maar goed ik zal proberen de laatste dagen hier een beetje te omschrijven, een ervaring op zich. 

Na de 967 miljoen stamcellen terug gekregen te hebben, gingen wij als brave burgers de quarantaine in. Terwijl er boven op het dakterras een feest georganiseerd werd omdat de 1500e patiënt hier is behandeld, waar wij overigens ook een uitnodiging voor kregen, terwijl we al in quarantaine zaten. Ja, ook dit feest was lekker op z’n Amerikaans; de grote baas, gebracht door chauffeur, zonder mondkapje, want tenslotte komt hij alleen maar overal, trossen ballonnen en de mooiste en duurste taart, nergens werd hier op bespaard. Dan moet je je voorstellen; zodra wij hier de deur uit lopen, moeten we een mondkapje dragen, handen reinigen en je mag alleen met eigen caregiver in de lift. Dan is het toch best prima als je tijdens deze festiviteiten geen mondkapje draagt, lekker handen schudt en met z’n allen een stuk taart verorbert naast elkaar aan tafel, terwijl de lokale Mariachi band in je nek een bijzondere versie van Bamboleo opvoert? Dit ook zonder mondkapje, maar goed dit ter zijde. Ik kan me ergens nog de discussie herinneren tijdens corona of de zanglessen wel of niet door mochten gaan, in verband met het verspreiden van bacteriën tijdens de hoge C. Ik was dan ook blij dat ik veilig in het appartement mijn 967 stamcellen kon beschermen en niet mee deed aan de volgende Amerikaans getinte poppenkast. Safety first.

Quarantaine, dan denk je; dat woord ken ik. Hebben we vaker gedaan in de afgelopen tijd, moet lukken. Hier zijn we toch een soort van in getraind? Totdat je weet dat het 10 dagen is, in een appartement in een vreemd land, waar de bank écht niet lekker zit en je eigen bed ook wel lekkerder ligt. Oh, en niet geheel onbelangrijk, de wifi soms hapert omdat iedereen 10 dagen binnen zit en vanalles probeert te streamen. Klink ik nu als een puber, die zodra je als ouder zegt, dat je een huisje hebt geboekt, als eerste vraag stelt of er wifi is? Ja zo klink ik, maar goed dat is dan maar zo. Ik word toch wel blij van het kijken van een serie of even op instagram spieken bij iedereen die weer een foodblog deelt met vanalles wat je de komende maanden niet mag eten. I know, even klagen maar dit wist ik allemaal hoor dus ik ben er ook op voorbereid.

Nee hoor genoeg geklaagd, leuk was het zeker niet, maar ook dit gaat voorbij. Een afspraak om bloed te prikken of een consult met de hematoloog was een uitje in onze ogen, met plezier zijn we dan ook steeds samen gegaan. Gelukkig zitten Daan en ik een beetje hetzelfde in elkaar als het gaat om ritme en structuur in de dag. Opstaan en gaan slapen op vaste tijden en de leuke cadeautjes uitpakken na het ontbijt; wat overigens de fijnste maaltijd van de dag is. Groente omelet en french toast met maple syrup, alleen koffie snappen ze niet. Wij vervolgen iedere dag het ontbijt met een kop koffie op het dakterras, waar wel een redelijk apparaat staat, een kort geniet momentje, want officieel mag je alleen 20 minuten naar buiten tijdens de schoonmaak van het appartement. Dit gebeurt iedere dag heerlijk zo grondig en ik als redelijk dwangmatige poetser, vind dit echt schoon. De schoonmaakster doet dit met een glimlach en een tempo waar je U tegen zegt, happy moment of the day. De eerste dagen waren we best streng met alleen de koffie en de schoonmaak tijd naar buiten, maar naar mate de dagen volgden was vijf minuten buiten staan echt heel fijn en op een dakterras wat leeg of nagenoeg leeg was, even een moment of joy.

Het weekend was gewoon shit, Daan had hier een goede uitleg voor; in een weekend doe je leuke dingen, zie je vrienden en ga je lekker op pad. Nu de nadruk er echt op lag dat dit niet kon, de fijne Popocatepetl, die we iedere ochtend uit het raam zien, zich deze twee dagen ook verhulde in grijze wolken, was het weekend gewoon echt niet leuk. Allebei hebben we veel uren gespendeerd in eigen kamer, met een serie en een gesloten deur. Even niet….
We zijn de dagen doorgekomen en voor jullie informatie: ja, ook na deze beklimming is er nog steeds sprake van hechte vriendschap. Wat wij samen hebben meegemaakt hier, heeft ons als vriendinnen een onvergetelijke ervaring gegeven.

Tijdens de quarantaine moesten we om de twee dagen bloedprikken en voor een consult bij de hematoloog langs. De bedoeling is dat je witte bloedcellen ver naar de 0 zakken om zo in de neutropene fase te komen. Deze fase is de meest kwetsbare en dit verklaart dan ook de quarantaine periode. Neutropenie is een tekort aan neutrofielen welke een cruciale rol spelen bij de afweer tegen bacteriële infecties. Het afweer systeem is op dit moment dus op zijn laagst. Volgens het boekje gingen mijn waarden opeenvolgend, van 600 naar 300 om vervolgens na de dip van 200 op precies dag te stijgen naar 2000. Een waarde van 4000 was nodig om de Go te krijgen voor het laatste infuus, waarbij de laatste slechte cellen zouden worden afgebroken. Jammer niet gehaald maar volgens de arts hoefde ik me geen zorgen te maken. Hij voorspelde met de botpijn, die ik zo extreem had, dat het goed zou komen. De botpijn is denk ik eén van de heftigste pijnen die ik ooit heb gevoeld. Omdraaien in bed en dan denken dat al je botten breken, ik had het echt even slecht. Die volgende ochtend weer bloedprikken en maar hopen dat de waarde goed zou zijn voor het laatste infuus. Hiermee zouden de dagelijkse injecties die botpijn veroorzaakten, kunnen stoppen. Marlo-es, zoals ze mijn naam hier uitspreken, jouw waarde zit op 14.800. Top, dan konden we mee met het laatste infuus en zou hierna de quarantaine periode afgelopen zijn.
Dit infuus was de makkelijkste van allemaal, de eerste twee uur voelde het alsof ik gedronken had, prima gevoel, daarna zelfs even in slaap gevallen, om de rest van de dag letterlijk in een hyperstatus tot elf uur wakker te blijven. Dit in vergelijking met de rest van de maand, dat om half negen op bed de laatste aflevering van B&B vol liefde aan gaat, om een uur later het licht uit te doen. Klaar, geen infusen of injecties meer en maandag in Nederland pas weer starten met medicatie. Het is ons gelukt om onze vlucht om te boeken en heerlijk, we gaan een dag eerder naar huis om onze lieverds weer in de armen te sluiten. Ik kijk hier ontzettend naar uit maar ik vind het voor Daan ook zo fijn. Het is voor haar ook een intensieve maand geweest en ik geef haar graag terug aan diegene van wie ik haar mocht lenen ;-)

Persoonlijk wil ik alles snel vergeten van deze maand, nooit geweten dat je fysiek maar ook mentaal zo diep kan gaan. Wetende dat dit gewoon tijd nodig heeft en ik het er allemaal maar even moet proberen te laten zijn. Eigenlijk wil ik gewoon gaan starten met herstel, maar dit idee laat ik ook los. Misschien is gewoon eerst alles laten landen, het beste advies, maar de eerste landing die ik ga maken is zaterdagmiddag op Schiphol, de rest komt later. Naar huis op naar beter!